Artikel 20

Bronvermelding
Holderbeke, P., 26/06/2009, Vzw voor asielzoekers sticht Kortrijkse afdeling, geraadpleegd op 14/12/2009, Het Nieuwsblad: http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=I62BVEK2

Vzw voor asielzoekers sticht Kortrijkse afdeling
In de kijker Bissegemse familie wacht al negen jaar op papieren

KORTRIJK - 'Laat onze vrienden blijven' start nu ook een afdeling in Kortrijk. De vzw wil sans papiers, zoals de familie Bilalli helpen, zij wachten al negen jaar op een verlossend papiertje.

Frank Wauters is de oprichter van de afdeling 'Laat onze vrienden' blijven. 'Onze actie groeide uit tot een beweging', zegt hij. 'In 2007 hielden we een stille mars en daar kwamen 2.600 mensen op af. De meesten waren Belgen met papieren. België is niet het OCMW van de wereld, maar er zijn dringende zaken te regelen. Heel wat mensen zitten al jaren in de miserie. De nieuwe maatregel die minister Turtelboom uit haar hoed toverde, is van toepassing op slechts vijfprocent van de asielzoekers.'

'Ik raakte stilaan in contact met een aantal van die mensen', zegt contactpersoon Achille De Jonghe. 'Ik heb veel vrije tijd omdat ik invalide ben. Soms ga ik al eens mee met asielzoekers om hun papieren in te vullen, want er wordt vaak met die mensen gesold. Het gebrek aan een identiteitskaart berooft je van heel veel vrijheden en rechten. Ik ben me er heel goed van bewust dat niet iedereen hier met goede bedoelingen is, maar moeten we daarom iedereen in de kou laten staan?'

De Bissegemse familie Bilalli verblijft al negenjaar in ons land. De echtgenote van Xhevat verloor in de oorlog die toen in ex-Joegoslavië woedde zijn hele familie. Ze heeft geen band meer met haar land. 'We zijn gevlucht op 24november2000', zegt Xhevat. 'Een landgenoot ving ons en onze drie kinderen veertien dagen op in Brussel. Later zijn we toegewezen aan de stad Kortrijk. Eerst kregen we een huisje in de Heulsestraat en sinds kort wonen we in de Meensesteenweg. Vroeger werd alles voor ons geregeld, nu krijgen we 1.500 euro voor ons gezin en moeten we ons zelf zien te beredderen. Klagen doen we niet. Veel mensen hebben ons al geholpen.'

'Het ergste is het nietsdoen. Vroeger verdiende ik mijn brood als chauffeur, internationaal transport. Zo kwam ik regelmatig in het Westen. Ik smeek al jaren om een tijdelijke werkvergunning, zodat ik me nuttig kan maken, ook al is mijn leven zo goed als voorbij. Ik doe het voor de familie. Geef me die vergunning en ik kan aan de slag. Ik heb al een cursus heftruckbestuurder gevolgd, maar ook voor die functie is het wachten op een werkvergunning.'

'Er zijn ook andere dingen die ons dwarszitten. Mijn zoon is een vrij goede voetballer. Hij kan een aansluitingskaart tekenen bij Bissegem, maar hij mag niet spelen omdat hij geen identiteitskaart heeft. Het duurt allemaal veel te lang. Het zou beter zijn mocht de procedure na zes of twaalfmaanden uitsluitsel geven. Als het verdict negatief is, moet je dan maar terug.'

'Ik ken mensen die hier al veertien jaar wachten. Anderen die jaren na ons zijn gevlucht, hebben wel al de Belgische nationaliteit. Terwijl hun dossier weinig verschilt van het onze. Wij zijn vaak triest en moedeloos. Weet je, mijn vriend die ook op de foto staat woont in Brussel. Daar voelt hij zich stilaan een vreemdeling, terwijl hij al meer dan twintig jaar Belg is. Zijn vrouw durft 's avonds niet meer op straat. In hun buurt zijn er geregeld Oost-Europese bendes actief. Er wordt weinig aan gedaan. Het spijtige van de zaak is dat wij nogal eens de schuld krijgen van wat er misloopt.'

Artikel 19 Artikel 21

Unless otherwise stated, the content of this page is licensed under Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 License